مروری بر تکامل زبان و ژنتیک اختلالات تکلم

زبان به عنوان ویژگی انحصاری انسان، لازمه ی تکامل فرهنگ و تشکیل اجتماع انسانی به شمار می رود و در صدر ویژگی های تکامل یافتگی انسان جای دارد. مقوله ی زبان و تکلم از منظر حوزه های مختلفی از جمله حوزه ی زیست شناسی قابل تأمل و تعمق است. به نحوی که زبان شناسی زیستی (biolinguistics) حوزه ای میان رشته ای است که به مطالعه ی زیست شناختی و تکامل زبان می پردازد و می کوشد تا عملکردی چرخه ای را در ذهن بیابد که ما را قادر به ادراک اصول و مبانی زبان می سازد. ژنتیک زبان به عنوان زیر مجموعه ای از زبان شناسی زیستی وظیفه ی ردیابی مؤلفه های ژنتیکی را در شکل گیری و ادراک زبان بر عهده دارد. اگر چه تئوری های متنوعی در رابطه با منشأ زبان تا به امروز مطرح شده است، اما بی گمان نوعی تکامل یافتگی ژنتیکی جهت برخورداری از تکلم را به خصوص با توجه به دستاوردهای علمی اخیر می توان از اصلی ترین ملزومات این توانمندی تلقی کرد. در طی سال های اخیر، محققان با شناسایی ژن های معیوب در طیفی از اختلالات زبانی، به وضوح نیازمندی دستگاه تکلم به صحت عملکرد این ژن ها را تأیید کرده اند. با این حال، کماکان در پاسخ به این سؤال کلیدی درمانده ایم که «آیا وجود و صحت عملکرد این ژن ها و در یک نگاه وسیع تر، تجهیزات و تمهیدات ژنتیکی به خصوص به لحاظ تکاملی و منشأ زبان، تنها شرط لازم جهت برخورداری از تکلم هستند و یا شرط کافی؟». در این مطالعه ی مروری، جنبه هایی از تکامل زبان و ژنتیک اختلالات تکلم همراه با پیشرفت های چشمگیر و مطالعات جدید در این زمینه مورد بحث قرار گرفته است.